ગુરુ હરકિશન: આવૃત્તિઓ વચ્ચેનો તફાવત

આગળ વધતી કથા અનુસાર પાંજોખારા સાહિબ પાસે એક ઈર્ષ્યાળુ બ્રાહ્મણે ગુરુને મેણું માર્યું કે તેમનું નામ તો હિંદુત્વ વાદી અને હિંદુ ભગવાન [[કૃષ્ણ]]નું છે. બ્રાહ્મણે કહ્યું “તમારા ગુરુ ને હરકિહન કહેવાય છે, એક ૮ વર્ષનો બાળક! કૃષ્ણ,[[વિષ્ણુ]] નો અવતાર, જેમણે [[ગીતા]] રચી,જે સર્વ શાસ્વતી સત્યના સાર રૂપ છે. જો તમારા ગુરુ પોતાને કૃષ્ણ કહેતા હોય, નો તેમણે અમને ગીતાનું સત્ય સમજાવવું.” આ સાંભળી, છજ્જુ નામનો એક ભીશ્તી ઊભો થયો,અને કહ્યું જો ગુરુનો આશિર્વાદ હોય તો કોઈ પણ ગીતા સમજાવી શકે છે. હર કિશને પોતાની લાકડીથી છજ્જુનો સ્પર્શકર્યો, અને છજ્જુએ અચાનક બીતામાં રહેલ તત્વજ્ઞાન સમજાવવું શરૂ કરી દીધું. આ દ્રશ્ય જોઈને બ્રાહ્મણ એટલો ગદ્-ગદ થઈ ગયો કે તે ગુરુના ચરણોમાં પડી ગયો અને પોતાના કટુ વર્તની માફી માંગવા માંડ્યો..

જ્યારે તેઓ દીલ્હી પહોંચ્યા, હર કિશન અને તેમનો સંઘ રાજ જયસિંહના મહેમાન હતાં, જેમણે હર કિશનની સલામતીની વચન આપ્યું. દર દિવસે, ગુરુને જોવા માટે મોટી સંખ્યામાં શીખ ભક્તો આવતાં. તે સમયે દીલ્હી શહેર [[શીતળા]] ના રોગચાળામાં ગ્રસ્ત હતો. ઘણાં બિમાર લોકોને હર કિશનએ સાજા થવામાં મદદ કરી. દર દિવસે આટલા બધાં લોકોના સંપર્કમાં આવવાથી, તેમને પણ ચેપ લાગી ગયો અને તેઓ બિમાર પડ્યાં. ૩૦ માર્ચ, ૧૬૬૪, ના દિવસે હર કિશને તેમના અનુગામીની ઘોષણા કરવાનું નકી કર્યું. તેમણે પાંચ સિક્કા અને એક નારિયેળ મંગાવ્યાં. તેમણે તેને લીધાં, અને તે હલન ચલન કરાવા માટે ખૂબ જ નબળા હોવાથી, હાથને ત્રણ વખત હવામાં હલાવ્યો, અએ કહ્યું “બાબા બકાલા.” અને તુરંત જ સાત વર્ષની કોમળ વયે તેઓ અવસાન પામ્યાં.